Merkez-saÄŸ partilerin siyasal sisteme dâhil oldukları günden bu yana, Türkiye’nin en canlı siyasal tartışma konularından biri, solun veya sosyal demokrasinin geleceÄŸi meselesidir. 1990’ların ortalarında merkez-saÄŸ partilerin çözülmeye baÅŸlamasıyla doÄŸan siyasal boÅŸluÄŸun sol veya sosyal demokrat perspektif tarafından doldurulamaması bu tartışmalara yeni bir ivme kattı. Yerel ve küresel geliÅŸmeler güçlü bir sosyal demokrat tahayyüle ihtiyaç hissettirdiÄŸi halde Türkiye’de sol veya sosyal demokrat siyasal partiler neden tabandan beklenen ölçüde bir destek bulamıyorlar? Uzun süreden beri bu sorunun en önemli muhatabı, Türkiye’nin tarihsel ve sosyolojik açıdan en köklü partisi olan CHP’dir.

Kamuoyu ilk defa bir anayasa deÄŸiÅŸikliÄŸi ile karşılaÅŸmıyor. Cumhuriyet kurulduÄŸundan bu yana dört tane anayasa ve sayısız deÄŸiÅŸiklikler yapıldı.Her bir anayasa ve deÄŸiÅŸiklik paketi, oluÅŸturulduÄŸu dönemin siyasal ve toplumsal koÅŸulları göz önünde bulundurularak hazırlandı ve yürürlüÄŸe konuldu. 1921 Anayasası 1924'te yepyeni bir anayasa ile yer deÄŸiÅŸtirdi. Tek Parti dönemi boyunca neredeyse her CHP kurultayından sonra 1924 Anayasası deÄŸiÅŸikliÄŸe uÄŸradı. 1961'de askeri darbe sonrasında sadece Anayasa deÄŸil, siyasal sistem de deÄŸiÅŸtirildi. 12 Mart muhtırasından sonra 1961 Anayasası ciddi deÄŸiÅŸikliklere tabi tutuldu; özerk kurumların özerklikleri daraltıldı ve bireysel, toplumsal ve siyasal özgürlükleri daraltan düzenlemeler yapıldı. 12 Eylül darbesinden sonra yapılan yeni anayasa ile 1961'in özerk kurumlarının sistem içindeki ağırlığı mahfuz tutulmak kaydıyla, 12 Mart'ın açtığı otoriter zihniyet son haddine vardırıldı.

AK Parti'nin kimlik bileÅŸenleri ve almış olduÄŸu %50 oy oranı, yeni bir merkez saÄŸ formülasyonuyla karşı karşıya olduÄŸumuzu gösteriyor. 

Baas rejimi, Türkiye'nin Batılı izolasyon politikalarını kırmak için yaptığı yatırımları mahvetmekle kalmadı, Suriye'yi de geri dönülmez bir noktaya götürdü.