1985 yılında Türkiye, İran ve Pakistan arasında Ekonomik İşbirliği Örgütü’nün (Economic Cooperation Organization-ECO) kurulması, o dönemde başbakan olan Turgut Özal’ın dış politikada ekonomik işbirliğini önceleyen bir yaklaşım içerisinde hareket ettiğinin göstergelerinden biriydi. Ancak 2000’li yıllarda atılan önemli adımlara rağmen, bu örgütün en önemli iki üyesi olan Türkiye ile İran arasındaki ekonomik ilişkilerin olması gereken düzeyin çok altında kalması ekonomik işbirliğinin önünde bazı engellerin olduğunu göstermektedir. Bu çalışmada Türkiye-İran ekonomik işbirliğinin her iki ülke açısından ne anlam ifade ettiği ele alındıktan sonra, bu işbirliğini engelleyen faktörlerin neler olduğu detaylı bir şekilde incelenmiş ve son olarak iki ülke arasındaki ekonomik ilişkilerin bu engellere rağmen geldiği nokta somut veriler ışığında analiz edilmiştir.
Bu çerçevede, 1980’lerden beri ekonomik işbirliğini önceleyen dış politika yaklaşımının ancak bazı dönemlerde söz konusu olduğu, yaşanan siyasi sorunların ve ABD gibi küresel aktörlerden gelen negatif etkilerin, Türkiye-İran ilişkilerinin karşılıklı ekonomik çıkarlar temelinde şekillenmesini çoğu zaman engellediği tespiti yapılmış ve buna dair örnekler ele alınmıştır. Türkiye ile İran arasındaki ticaretin gelişimi incelenerek dönemlere göre yaşanan farklılıkların nedenleri analiz edilmeye çalışılmıştır.
